օրինակներով գիտենք պետության ընդլայնմանը զուգահեռ առաջացող փոփոխությունների և խնդիրների մասին։ Տիգրան Մեծի օրոք Հայաստանի ընդլայնումը փոփոխեց երկրի ներքին ու արտաքին հավասարակշռությունը։ Մեծ էր արտաքին մարտահրավերը՝ հռոմեական վտանգը, որը թույլ չտվեց, որ Տիգրան Մեծը կայսրության ընդլայնմանը համապատասխան վերափոխություններ կատարի:
Բառարան
Փոխարքայություն | փոխարքայի կառավարմանը ենթակա երկրամասը կամ գավառը: Փոխարքաները նշանակվում էին արքայի կողմից:
Արքայական գանձարան | արքայական գանձերի, զարդերի և պետական միջոցների պահեստարան, որտեղ դրանք ստացվում, պահվում և կառավարվում էին: Տեղակայվում էին սովորաբար անմատչելի բերդերում, ընդ որում՝ բաշխելով մի քանի բերդերի միջև։
Իր հզորության գագաթնակետին՝ Ք. ա. մոտ 80 թվականի դրությամբ, Տիգրան Մեծի ստեղծած կայսրությունը ներառում էր Հարավարևմտյան Ասիայի գրեթե բոլոր քաղաքակրթական կենտրոնները: Նորաստեղծ տերության մեջ խոսում էին մեկ տասնյակից ավել լեզուներով։ Դրա կազմում գտնվող երկրները միմյանցից շատ էին տարբերվում թե՛ իրենց պատմական անցյալով և թե՛ զարգացման մակարդակով։ Նվաճված երկրներում իր տիրապետությունն ամրապնդելու, դրանք կառավարելու և առաջացած ապստամբությունները ճնշելու նպատակով Տիգրան Մեծը հիմնում է փոխարքայություններ: Ընդ որում՝ նորաստեղծ կայսրության կենտրոնը մնում էր Հայաստանը և ոչ նվաճված տարածքներից որևէ մեկը:
Չնայած Տիգրան Մեծը ջանադրաբար կազմակերպում էր լայնածավալ կայսրության կյանքը, օտարազգի հպատակների հավատարմությունն անկայուն էր։ Նվաճված որոշ երկրներ պարբերաբար ապստամբում էին: Կար անգամ ներքին հեղաշրջման վտանգը: Այս խնդիրները խաթարում էին կայսրության կայունությունը: Հարկավ, արտաքին ուժերը (Հռոմը և անգամ Պոնտոսը) ևս անկայունություն էին հրահրում։ Նրանցից յուրաքանչյուրը ձգտում էր Մեծ Հայքում առկա իրադրությունը ծառայեցնել իր նպատակներին:
Այսպիսով՝ մինչ Տիգրան Մեծը զբաղված էր կայսրության կառավարման հարցերով, հռոմեական վտանգը քայլ առ քայլ մոտենում էր Հայաստանին։
Հռոմեա-հայկական պատերազմը. Լուկուլլուսի արշավանքը
Հայկական կայսրությունն իր հզորության գագաթնակետին էր, երբ Տիգրան II-ը բախվեց Հռոմի հետ: Տիգրան Մեծի կայսրության հզորացումն ու ընդլայնումը հակասում էին Հռոմեական կայսրության շահերին։ Հռոմը ձգտում էր հաստատվել Մերձավոր Արևելքում։ Առիթը չուշացավ։ Հերթական հռոմեա-պոնտական պատերազմն ավարտվեց Ք. ա. 71 թ. Պոնտոսի ջախջախմամբ: Պարտված Միհրդատ Եվպատորը փախավ Հայաստան: Տիգրան արքան չհրաժարվեց նրան ընդունելուց, թեպետ չընդունեց նրան արքունիքում՝ փորձելով խուսափել Հռոմի հետ առճակատումից։ Ու թեև նա մերժեց հռոմեացիների՝ Եվպատորին իրենց հանձնելու պահանջը, հռոմեացի զորավար Լուկիուս Լուկուլլուսը չշտապեց հարձակվել Հայաստանի վրա։ Նա դեռ պետք է ավարտեր Պոնտոսի նվաճումը և ամրապնդվեր այնտեղ: Լուկուլլուսը, սակայն, միաժամանակ օգտագործում էր հռոմեական դիվանագիտության փորձված միջոցները (կաշառք, խոստումներ, դավադրություններ և այլն)՝ հող նախապատրաստելով առաջիկա պատերազմի համար:
Տիգրանակերտի և Արածանիի ճակատամարտերը
Մինչ Տիգրան Մեծը զբաղված էր իր տերության հարավային մասին սահմանակից վայրերի նվաճմամբ, Ք. ա. 69 թ. Լուկուլլուսի բանակն անսպասելիորեն ներխուժեց Հայաստան: Հռոմեական զորքերը շուտով պաշարեցին մայրաքաղաք Տիգրանակերտը։ Այդ ընթացքում Տիգրան Մեծը մոտեցավ պաշարված Տիգրանակերտին։ Նրա 6-հազարանոց թիկնազորը հանկարծակի գրոհով կարողացավ մտնել պաշարված քաղաք և այնտեղից դուրս բերել արքայի ընտանիքն ու գանձարանը։ Ճակատամարտը տեղի ունեցավ հոկտեմբերի 6-ին։ Հռոմեացիները, օգտվելով Տիգրանի թույլ տված ռազմավարական սխալից, կարողացան հաղթել ճակատամարտում։ Լուկուլլուսը նախապես կարողացել էր շրջանցել հայկական զորաբանակը և նշանակալի ուժեր էր կուտակել հայոց զորքի թիկունքում։ Թիկունքից անակնկալ հարձակումն էլ վճռորոշ եղավ ճակատամարտում. հայկական զորքը, զգալի կորուստներ տալով, ստիպված եղավ նահանջել երկրի խորքը: Հռոմեացիների հաղթանակը վճռեց և Տիգրանակերտի ճակատագիրը, բայց դեռ կանգուն էր հայոց պետականության կենտրոն Արտաշատը:
Տիգրանակերտի պարտությունից հետո հայկական կողմը որդեգրեց նոր ռազմավարություն։ Տիգրանը և Միհրդատ Եվպատորը, որին իր մոտ էր կանչել հայոց արքան, Ք. ա. 69-68 թվականների ձմռանը եռանդուն կերպով մարզում էին բանակը:
Պատերազմական գործողությունները վերսկսվեցին Ք.ա. 68 թ. գարնան վերջին: Լուկուլլուսը, որն իր զորքով ձմեռել էր Կորդուքում, զորաբանակը շարժեց դեպի «հայկական Կարթագեն»՝ Արտաշատ: Հայկական բանակն այս անգամ գործադրեց ակտիվ պաշտպանական նահանջի, մանր ու անկանոն կռիվներում հակառակորդին հյուծելու և բարոյալքելու մարտավարությունը:
Ի վերջո նույն թվականի սեպտեմբերին Արածանի գետի ափին տեղի ունեցավ երկրորդ խոշոր ճակատամարտը, որտեղ հռոմեական զորքը ծանր պարտություն կրեց: Կորուստն այնքան մեծ էր, որ զինվորները հրաժարվեցին շարունակել ռազմերթը: Լուկուլլուսն ստիպված էր լքել Հայաստանը: Մեկ տարվա ընթացքում Տիգրան Մեծին գրեթե հաջողվեց վերականգնել իր ռազմական ու քաղաքական հեղինակությունը և տիրապետությունն Ասորիքում (Սիրիայում) ու Միջերկրածովքի ափերին:
Պոմպեուսի արշավանքը և Արտաշատի պայմանագիրը
Արևելքում Հռոմի՝ լրջորեն խախտված հեղինակությունը վերականգնելու նպատակով հռոմեական Սենատը գլխավոր հրամանատար նշանակեց Գնեուս Պոմպեոսին: Վերջինիս հաջողվեց հռոմեա-պարթևական դաշինք կնքել ընդդեմ Տիգրան Մեծի և Միհրդատ Եվպատորի: Ք. ա. 66 թ. գարնանը սկսվեց հռոմեա-հայկական պատերազմի երկրորդ փուլը։ Պոմպեուսը նախ պարտության մատնեց Միհրդատ Եվպատորին, որից հետո զորաբանակը շարժեց դեպի Հայաստան: Մինչ այդ Տիգրան Մեծը կարողացել էր պարտության մատնել Հայաստան ներխուժած պարթևական զորքին, որին Հայաստան էր առաջնորդում Տիգրան Մեծի դեմ ապստամբած որդին՝ Տիգրան Կրտսերը: Վերջինս Արտաշատի մոտ կրած պարտությունից հետո փախավ Պոմպեուսի մոտ: Տիգրան Մեծի համար ստեղծվեց բավականին բարդ իրավիճակ: Հայաստանն առանց դաշնակիցների միայնակ էր մնացել Հռոմի և Պարթևստանի դեմ։ Ընդ որում՝ ներքին իրավիճակը ևս անկայուն էր: Տիգրան Մեծին մնում էր հաշտություն առաջարկել Պոմպեուսին։ Վերջինս համաձայնեց, քանի որ մտադիր չէր նպաստել Պարթևստանի ուժեղացմանը: Երկու կողմերի միջև Ք. ա. 66 թ. աշնանն Արտաշատում դաշնագիր կնքվեց: Ըստ դաշնագրի՝ Տիգրան Մեծը, հօգուտ Հռոմեական Հանրապետության, հրաժարվում էր Հայաստանից դուրս կատարած իր բոլոր նվաճումներից։ Ծոփքն անջատվում էր Մեծ Հայքից՝ իբրև առանձին թագավորություն։ Այստեղ պետք է թագավորեր Տիգրան Կրտսերը՝ պայմանով, որ նա էր ժառանգելու հայոց գահը Տիգրան Մեծից հետո: Հայաստանը նաև ռազմատուգանք էր վճարելու Հռոմին, ընդ որում՝ Ծոփքի արքայական գանձարանից: Հայաստանը ճանաչվում էր «Հռոմեական ժողովրդի բարեկամ և դաշնակից»: Տիգրանին անգամ հաջողվեց պահպանել «արքայից արքա» տիտղոսը:
Այսպիսով՝ Տիգրան Մեծը, օգտագործելով հռոմեա-պարթևական հակասությունները, ոչ միայն կարողացավ պահպանել Մեծ Հայքի տարածքային ամբողջականությունը, այլև Մեծ Հայքին վերադարձնել Կորդուքն ու Հյուսիսային Միջագետքը, որոնք գրավել էին պարթևները:
Հարցեր և առաջադրանքներ
1. Ներկայացրու: Ի՞նչ սպառնալիք էին Հայաստանի համար ներկայացնում Պարթևական թագավորությունն ու Հանրապետական Հռոմը. մանրամասնել յուրաքանչյուրի համար:
Պարթևներ՝ տարածքային հավակնություններ։
Հռոմ՝ նվաճումներ և քաղաքական ճնշում։
2. Բացատրի՛ր: Ինչո՞ւ հռոմեացի զորավար Լուկիուս Լուկուլլուսը չշտապեց հարձակվել Հայաստանի վրա, երբ Միհրդատ Եվպատորը, պարտվելով Լուկուլլուսին, փախավ Հայաստան:
Նախ ամրապնդեց Պոնտոսում դիրքերը և դիվանագիտական ճանապարհով թուլացրեց Տիգրանին։
3. Ներկայացրո՛ւ և վերլուծի՛ր: Ինչո՞ւ հայկական զորքերը պարտվեցին Տիգրանակերտի ճակատամարտում և ինչպե՞ս կարողացան հաղթել Արածանիի ճակատամարտում։
Տիգրանակերտ՝ թիկունքից հարձակում և ռազմավարական սխալ։
Արածանի՝ պաշտպանական մարտավարություն և հակահարված։
4. Հիմնավորիր: Ինչո՞ւ հաղթանակած Պոմպեուսը որոշեց պահպանել Մեծ Հայքի թագավորությունը
Պահպանեց Հայաստանը՝ որպես բուֆեր Հռոմի ու Պարթևստանի միջև։
5. Ի՞նչ ես կարծում, արդյո՞ք հնարավոր կլիներ խուսափել հռոմեա-հայկական պատերազմից, եթե Տիգրան Մեծը հռոմեացիներին հանձներ Միհրդատ Եվպատորին, որն իր աներհայրն էր: Ինքդ ինչպե՞ս կվարվեիր:
Հանձնվելը կվնասեր Հայաստանի հեղինակությանը։ Ավելի լավ էր դիվանագիտական ուղի։
6. Ընդհանրացրու: Ինչպե՞ս Տիգրան Մեծին հաջողվեց համաձայնության գալ Պոմպեուսի հետ և պահպանել թե՛ Մեծ Հայքի թագավորությունը, թե՛ «արքայից արքա» տիտղոսը։
Զիջեց նվաճումները, բայց պահպանեց գահն ու տիտղոսը։
7. Գնահատի՛ր: Որքանո՞վ էր հաջողված կամ ձախողված Արտաշատի դաշնագիրը:
Հաջողություն՝ տարածքների պահպանում։
Ձախողում՝ քաղաքական կախվածություն Հռոմից։
8. Պատկերացրու, որ դու Տիգրան Մեծի զորավարներից մեկն ես: Տիգրանակերտի ճակատամարտին նախապատրաստվելիս ի՞նչ խորհուրդ կտայիր արքային, որ խուսափեիք պարտությունից:
Թիկունքը պաշտպանել, հզորացնել հետախուզությունը։
9. Ի՞նչ ես կարծում, պատմությունն ի՞նչ ընթացք կունենար, եթե Տիգրանակերտի ճակատամարտում հայկական զորքերը հաղթանակ տանեին, և Տիգրանակերտը շարունակեր մնալ տերության մայրաքաղաքը:
Հայաստանի հեղինակությունն ու տարածքները կմնային անփոփոխ, կենտրոնական դիրքը՝ ամուր։